Skydiven en Backpacken naar Capetown begint!.

Zondagmorgen. Het is 6.10. Tertius (huisbaas) belt me op. Ik kijk naar buiten en zie dat het regent. Automatisch weet ik wat hij gaat vertellen: Het skydiven gaat niet door vandaag door de regen. “Good morning Huub, it’s raining BUT in witbank you can jump!”.
Daar gaan we dan, met de ochtendslaap nog in de ogen, op zoek naar Witbank. We rijden door sloppenwijken en komen bij het plaatsje uit. We grappen over een begraafplek langs de weg, daar kunnen wij straks ook liggen…
Eerst is er slecht nieuws: het is te bewolkt om te springen, we moeten minimaal 1 uur wachten. Ondertussen krijgen we uitgelegd wat we straks in het vliegtuig moeten doen: “ga bij de deuropening zitten en buig je benen om het vliegtuig. Vervolgens leg je je hoofd tegen het lichaam van je tandem maatje en kruis je je armen. “Vergeet niet je benen gebogen te houden!, indien je dit niet doet ga je rondtollen!”. Fijn om te weten.

Rond 10 uur gaan we dan eindelijk. Ik ga als eerst met Simon en Felice omhoog. We stijgen naar 10000 voet en ik merk dat ik me ontzettend relaxt voel. Het komt wel goed. De deur van het vliegtuig gaat open op, meteen voel je de koude lucht langs je oren. Komt het wel goed?. Simon is als eerste aan de beurt, 1,2 en weg is hij, in 1 seconden 30 meter onder het vliegtuig. ik heb geen tijd om erover na te denken want ik ben meteen aan de beurt. De zenuwen zijn nergens te bekennen, ik schuif over de rand van het vliegtuig. “BEND YOUR LEGS” wordt er nog eens benadrukt, ja hoor heb ik. foto's skydiven

1,2 en ik val. Een gevoel in mijn lichaam, een waanzinnig gevoel. Een stabilisatie parachuutje gaat open. Ik spreid mijn armen en val 200 km per uur naar beneden. Het grappige is dat je hier helemaal niks van merkt. Je voelt dat je snel gaat maar de adrenaline zorgt ervoor dat 30 seconden freefall terug worden gedrongen naar 5 seconden. Heerlijk!.

Na 30 seconden gaat de parachute open, een ruk naar boven. Mijn cameraman valt nog naar beneden, ik zie hem door de wolken schieten. Hij opent zijn chute later. Mijn benen en handen tintelen als een gek!. Adrenaline all over the place. 1 minuut later maakt de adrenaline plaats voor misselijkheid. Gelukkig zet deze niet door en na 6 minuten bereik de grond met mijn voetjes. Super wat een ervaring!. Iedereen van de Big5 heeft gesprongen en vond het geweldig.

Backpacken. Op het moment dat ik dit stukje schrijf is het bijna half 2 ’s nachts. Morgenvroeg rond half 8 komt de Bazbus ons oppikken om ons naar Durban te brengen. Een trip van 650 km naar de kust. Daar verblijven we vervolgens 2 dagen om daarna via de kust naar Port Elizabeth te gaan. Deze kust staat bekend als wild coast en is geliefd bij surfers. Na Port Elizabeth nemen we “the Garden route” naar CAPE TOWN!!
We reizen 14 dagen en doen 11 stadjes aan voordat we in kaapstad aankomen. Vervolgens blijven we nog 6 dagen daar plakken, om vervolgens weer terug te vliegen naar Johannesburg. We verblijven vervolgens 1 dag nog in Pretoria en de 20^ste vliegen we terug naar Hollandia!. www.bazbus.com

Surviving Mozambique!

Woensdag 31 maart gingen Scott (Amerikaan) Adèl (Reünion) en ik (Postert ;) naar Mozambique. Daarvoor moesten we eerst naar de ambassade van Mozambique. Hier kregen we een voorproefje van wat ons in Mozambique stond te wachten. Ons visum werd namelijk in één keer geregeld. Normaal is dit niet mogelijk, maar omdat de baas er niet was, kon het nu wel. Met andere woorden: die kerel ging er met ons geld vandoor..

Goed. Eenmaal op de weg en aan de grens aangekomen van Zuid Afrika en Mozambique kwamen we bij de volgende corrupte situatie. Als je aan de grens komt weet je voor geen meter waar je je stempels moet halen. We kregen “hulp” van een aantal kerels, die nogal intimiderend om je heen stonden. Daar vroegen ze natuurlijk geld voor. We zagen bij de auto naast ons dat deze door een politie agent uitvoerig gecontroleerd werd. Indien we 200 rand betaalden aan de politie konden we binnen 1 minuut weer vertrekken. Bribe- Police dus.

1 minuut later reden we richting Maputo, de hoofdstad van Mozambique. Maputo is een oude communistische stad met straatnamen als: Ave Mugabe of Ave. Lenin. Wij verbleven in de Ave. Moa tse Tung, gezellig!.
’s avonds gingen we stappen met een franse kerel en wat amerikanen die ook net aangekomen waren. We eindigen ergens in een achterbuurt straatje met prostituees op de hoeken van de straten. De bar waar we naar toe gingen was echt gezellig!. We waren echter kapot van het reizen, dus rond 1 uur lagen we te pitten in onze lodge. foto's Maputo en lodge.

De volgende dag gingen we naar Beline. Een tropisch plaatsje 180km vanaf Maputo. We waren toe aan witte stranden en azurblauw water. En dat kregen we! Woow wat een super locatie!. We sliepen in stro hutten met eigen badkamer en wc. Het eten was prima ( vooral gericht op vis). We leerden de lokale bevolking kennen die er vis ving, en ’s avonds gingen we naar een straat waar de locals uitgingen. De pubs waren geimproviseerde golfplaat-hutjes met krakende muziekboxen. We leerden Pedro kennen, de receptionist van Praia do Sol waar we verbleven. Hij vertelde ons dat hij 80 euro per maand verdiende en graag wilde studeren, maar dat dit bijna niet mogelijk was hier in Mozambique. foto's Praia do Sol en Beline

Toen we zondag terugreden zagen we overal politie agenten langs de weg staan die random auto’s aanhielden. Als je word aangehouden leg je 200 rand (20 euro) in je paspoort en geeft dit vervolgens aan de politie. Hierna kun je verder rijden. Ook wij werden aangehouden…. betalen en snel verder gaan. We zaten trouwens bijna zonder benzine en je wil niet zonder benzine in Mozambique zitten. Gelukkig bereikten we de grens (waar we onze paspoorten niet hoefden te laten zien) en reden we weer het “veilige” Afrika in… MET een volle tank.

Wat een weekend!. Mozambique is een supermooi land, maar ook heel erg corrupt. alle foto's

Simon krijgt van backpacken vlinders in zijn buik. (Mpumalanga , Bivane Dam en Soweto).

Waarom Simon vlinders in zijn buik heeft?. U leest het verderop…

24 februari besloten Mzi Bianca en ik om mee te doen aan een 10 km deloitte marathon in Pretoria. 26 februari ging de wekker om half 5 ’s nachts. De gedachte die ik de avond ervoor al verwachtte werd werkelijkheid: WAAROM!. Toch maar besloten om op te staan. Mzi ging mee terwijl Bianca gaf toe aan haar bed. Om 6 uur stonden we daar dan, te wachten op het startschot. Ik vroeg me af of het wel zo’n goed plan was om met mijn wielrenbenen 10 km te rennen. Het ging echter prima!.

Een week later hebben we nog een rugby wedstrijd gezien in het loftus stadion. Vet!.

En toen was er Soweto. Een aantal weken geleden vroeg ik Mzi of we niet in Soweto iets zouden kunnen betekenen.

Soweto foto's.

Mzi regelde dat we met 10 man vrijwilligerswerk konden doen in Klipton, een arme wijk in Soweto, want ja je hebt ook rijke wijken (waar onder andere Nelson Mandela’s huis staat). Eerst kochten we bij de supermarkt voor 50 kinderen brood, fruit, drinken en snoep. Vervolgens reden we met 3 auto’s richting Soweto. Voor de onwetenden: Soweto is een township met 5 miljoen!!! Mensen in Johannesburg. Het was de broedplek voor anti- apartheid.

In soweto zagen we een aantal mannen (slagers) die midden op de straat vlees verkochten en bereidden, in de zon… met 30 graden….
Eenmaal in Klipton aangekomen, kregen we een rondleiding door het gebied. Wat me meteen opviel was dat kinderen je graag bij de hand pakken, en je vervolgens Papi noemen, om vervolgens niet meer los te laten. De kinderen die hier rondlopen zijn voornamelijk weeskinderen. Ze willen trouwens allemaal op de foto. (wat ik trouwens prima vond;)). Halverwege de rondleiding kwamen we bij het Soweto hotel uit. Een hotel waar je 200 euro per nacht betaald! Bestemd voor rijke toeristen die de soweto ervaring willen “meemaken”, maar ook gebruik willen maken van een minibar/jacuzzi. Right.

Voor diegene die van plan is om kleren op te sturen naar Afrika: niet doen.. Ons vrijwilligerswerk bestond uit het sorteren van volwassen en kinderkleren. Er lag een kamer van 12 m2 volgepropt met kleren. We zijn 1.5 uur bezig geweest met kleren in zakken te verdelen, en na die tijd waren we pas op de helft. Hetgeen ze graag willen zijn boeken.

Al met al was het een toffe ervaring om daar te helpen. Mzi is van plan om hier meer werk van te maken en wellicht 2^de hans boeken te schenken, indien een bibliotheek hem steunt.

Mpumalanga.

Mpumalanga foto's

Mpumalanga is een gebied 4 uur ten oosten van Pretoria, tegen Krugerpark aan. Het is niet zo heel populair bij toeristen, maar meer bij motorcyclists. Wij gingen er samen met Muffi (munif een jongen uit Saudï Arabië) naar toe. We sliepen bij valley view backpackers, in de wereldstad Graskop!!

Een stadje waar echt helemaal niks te beleven viel.

De volgende dag hadden we afgesproken met een kerel die Felice en Simon ontmoet hadden op een feestje. Hij zou ons rondleiden door Mpumalanga. Eerst aten we een bobotie pannenkoek. De inwoners van het stadje beweren dat hun pannenkoeken restaurant wereldberoemd is. Jaja.

In de ochtend zagen we alle toffe plekjes van Mpumalanga. Het toppunt van die middag waren de Macmac pools. Daar kon je vanaf een waterval in het water springen. Heerlijk!. De kerel die ons rondleidde had een oude mercedes cabrio uit 1933. Dus daar zaten we: met de haren in de wind, zon op het bölke en shirt-loos in een klassieke auto. Genieten!.
na de lunch gingen Simon, Rick , Muffi en ik naar de 3 rondavels. Damn, wat een uitzicht/ zonsondergang. De meisjes waren ondertussen al naar huis.

Toen we ’s avonds op onze kamer waren, zagen we een dikke mot op de muur. Daar moesten we natuurlijk iets mee doen… We spraken met Simon af dat hij die vlinder zou eten voor 400 rand, maar dan wel levend. Alles natuurlijk vastgelegd in een filmpje. Het arme beestje kraakte als een gek in Simon’s mond. Simon’s nekspieren stonden strak, en zijn kaak maakte overuren…

De volgende ochtend moesten we om 8 uur klaar staan om te gaan tuben. (met een band een woeste rivier afglijden). Het ging er af en toe echt heftig aan toe, maar het was echt vet!. ’s Avonds kwamen we rond 6 uur vermoeid thuis.

Afgelopen weekend gingen we naar The Bivane Dam.

Bivane Dam foto's

Daar ontmoetten we Rishaad, Tessa en Marijke (Afrikaners) die bij ons verbleven. Bij de Bivane dam ligt een meer en het bevindt zich in kwazulu natal. Het is 7 uur reizen vanuit Pretoria. De heenweg was “interessant”. Op een weg waar je normaal 100 km p. uur kon rijden, kon je nu maar 30km rijden : een halve moesson gecombineerd met mist en onweer trok over het gebied. Als het hier onweert, doet het dat goed. Het was het echter allemaal waard. Het weekend was super!. Overdag op en achter een speedboot hangen met een tube, banaan en/of waterski's. Achter op een truck naar een strand rijden en ’s avonds braaien en chillen in onze privé “jacuzzi”. Maandag nog een angst overwonnen: van een 8 meter hoge rots het water in springen. J’aime l’Afrique du Sud!.

Een draak van een berg (vervolg)

Mijn verhaal staat niet helemaal volledig op de andere blog , dus vandaar dit vervolg;)

Drakensberg.
Afgelopen weekend ( 18-20 feb) gingen Simon en Rick naar Zambia op bezoek bij vrienden. Felice en Wendy hadden een meidenweekend, dus ging ik met andere huisgenoten opstap. We gingen naar een gebied ongeveer 500 km van Pretoria. Drakensberg is een natuurgebied waar veel toeristen op af komen om te hiken. Dat was ook ons plan.
Halverwege de heenweg begon de auto ineens vreemd te doen. We hoorden af en toe een tokkend geluid bij het linkervoorwiel. Op dat moment konden we echter gewoon doorrijden en kwamen we rond 11 uur aan in de Inkosana Lodge. Dit tokkend geluid zou op het einde van de trip nog gevolgen hebben, maar daar later meer over…
Bij de Inkosane lodge stond een beveiliger ons op te wachten (die we later op de avond en zat-avond wijn gaven, waar hij nogal blij om was. \

Zaterdag werden we om 10 uur wakker en hebben we 6 uur gehiked door de bergen. Boven aangekomen hoorde je niks behalve wat wind en krekels. Het landschap had een soort van Lord of the Rings uitstraling. Op de terugweg begon het te onweren en te regenen. Normaal is dat niet echt relaxt als je in open weiden loopt, maar nu was het meer een toevoeging aan de ervaringJ. Na we terugkwamen van de trip doken we bij de lodge meteen in het natuurbad wat een uitzicht had op alle omringende bergen. Daarna de warme douche die heel relaxt is als je 6 uur gelopen hebt. ’s Avonds kwam de rooibos wijn weer te voorschijn.

foto's drakensberg

Zondag hebben we ook gehiked, gezwommen in een super mooi meer en langs zandrots bergen gereden die door de zonsondergang rood werden.

En toen de terugreis….
Zoals gemeld hadden we de hele trip last van een tokkend geluid aan het linkervoorwiel. Af en toe kwam het opzetten en dit kon je zelfs aan het stuur voelen. Na gebeld te hebben met de auto maatschappij werd ons gemeld dat we gewoon terug konden rijden zonder gevaar. Jaja.

Maar toen..

We moesten nog 30 km rijden, we reden net op de snelweg in Johannesburg , toen ineens iets hard op het wegdek terecht kwam. Ik gaf gas, maar de auto weigerde. Terugschakelen hielp ook niks. Houston we’ve got a problem. Automatisch zette ik de auto langs de snelweg waar geen vluchtstrook was. Na een half uur was de batterij dood waardoor we ook geen waarschuwingslicht meer hadden. Uitstappen dan maar, langs de kant wachten en hopen dat er geen dronken automobilisten langs komen.

Daar stonden we: om half 11 ’s avonds op een geimproviseerde vluchtstrook zonder licht in Johannesburg met townships om ons heen. Lena vond het een goed plan om achter de auto te schuilen voor rovers haha!. Ik was eigenlijk niet echt angstig omdat hulp onderweg was, die al snel kwam.

De car rental company die ons kwam oppikken was echt heel relaxt. Hij bracht ons naar huis en regelde voor Lena een auto die de volgende ochtend om half 8 gebracht zou worden.
Wat een maf einde voor een geniaal weekend!.

een draak van een berg , U2 en crashen in Joburg.

U2!! Lionsfarm , drakensberg, en oh ja stage :-)

Alle foto's hiervan staan op deze link

Nu we inmiddels 4 weken verder zijn, wordt het tijd voor een update over de stage die we hier lopen. In Nederland kreeg ik vaak de vraag: “wat ga je daar eigenlijk doen?, daar is toch niks ontwikkeld, waarom in godsnaam Zuid Afrika”. Vaak antwoorde ik met de grap dat ik vooral schot en steekwonden zou gaan behandelen.

En toen was het geen grap meer….

Naast dat er heel veel mensen zijn die door MVA’s (motor vehicle accident) in het ziekenhuis belanden , behandel ik namelijk ook mensen die door schot/steek wonden (gedeeltelijk) verlamd zijn geraakt. Mijn begeleider vond het vreemd toen ik zei dat ik nog nooit iemand behandeld had met schotwonden. Juist.

We lopen stage in het Kalafong ziekenhuis. Dit is een arm ziekenhuis net buiten Pretoria. Het ligt aan de rand van een township waar vooral arme (zwarte) mensen wonen. Het ziekenhuis is echt te arm voor woorden.

Om een impressie te krijgen:
- Patiënten liggen met 10 in een ruimte,
- op de vloer ligt zooi wat met een zwabber bij elkaar geveegd (en daarmee ook automatisch gepoetst) wordt,
- deuren en ramen staan open, zodat vliegen ook mee kunnen genieten van de maaltijd van de dag
- gedetineerden liggen in dezelfde ruimte als normale patiënten. incl. Booskijkende politieman ( die de hele dag een krantje leest).
- tijdens operaties en de intensive care is het normaal dat je kunt smsen/bellen.
- Je hebt gemiddeld 3/4 patienten op een dag, erg slaapverwekkend…

Ik heb deze week mee kunnen kijken met een operatie van een tibiafractuur (scheenbeen). Gaaf om te zien!.

Foto's Stage

De andere stageplek is het Tschwane Rehabilitation Centre. Het is er een stuk schoner, maar het patiënten aantal is hetzelfde. En dan te beseffen dat mensen hier vinden dat de werkdruk hoog ligt….
Naast deze 2 stageplekken, gaan Felice en ik nog 1 dag naar een project met gehandicapten mensen in Qumi Homes, Rayton.

foto's qumi homes

Vooral de 1^ste week moest iedereen aan de nieuwe situatie wennen. Ze lachen me uit als ik vertel dat je in het Orbis ziekenhuis met een afstandsbediening de gordijnen kunt sluiten.(wat ook te bizar voor woorden is). Ik vind het echter niet erg om hier stage te lopen. Afgezien van het patiëntenaantal vind ik het goed om ook te zien hoe het aan de andere kant van de wereld eraan toe kan gaan. Dan kom je er pas achter hoe “verwend” patiënten zijn in Nederland.

Lionsfarm.
12 februari zijn we naar een Lionsfarm gegaan waar we met welpjes konden knuffelen. Best vet, alleen jammer dat ze meer behoefte hadden in slapen, dan in Nederlandse toeristen.

foto's Lionfarm

U2.
Tja en dan kom je erachter dat U2 voor de eerste keer sinds 1998 naar Zuid Afrika komt en dat dit concert uberhaupt het eerste concert is dat in het Soccer City Stadium in Johannesburg gespeeld wordt. (Bono zei hierover: We were here in 1998, and we said: we will be back soon. But hey, never trust a Rockstar..)

Als er dan ook nog eens een kaartje beschikbaar is, dan heb je mij snel te pakken. We gingen met Nicole , Stefanie en haar baas (allemaal Nederlanders). Simon had ook nog een kaartje kunnen krijgen, hij ging met maryna mee.
In het voorprogramma van U2 stond een of andere Afrikaanse stam en de Springbok Nude Girls. Wat een pokkeherrie was die laatstgenoemde!. Niet alleen de muziek maar ook de afstemming van de instrumenten. We waren dus al snel toe aan betere muziek..

We zaten achter het 360 degrees podium, dit betekende dat we de mannen als eerste zagen aankomen. Het eerste nummer dat ze speelden was: beautiful day, het begon dus meteen super goed. Hier is de volledige setlist http://www.u2gigs.com/show1701.html .

Omdat ik in 2009 al naar U2 ben geweest (ja mazzelpik) vergeleek ik dit concert met dat in Amsterdam. tijdens het Joburg concert praatte Bono veel meer. Daarnaast werden er filmpjes afgespeeld over Nelson Mandela en werd er veel aandacht gericht op “the rainbow nation”. Het toppunt vond ik het samenspel tussen U2 en Hugh Masekela. Dit is een Zuid Afrikaanse trompetist. Het was Super!.

foto's U2

Overige opmerkingen: Comments: U2 perform in South Africa after an absence of 12 years, 10 months, and 23 days. It was the first concert held at FNB Stadium. First show of the 360° Tour that does not feature Space Oddity as intro music; it is replaced by a remix of Get On Your Boots featuring the Soweto Gospel Choir. Hugh Masekela joins U2 on trumpet during I Still Haven't Found. Pride's lyrics are modified in tribute to Nelson Mandela. Bono does not sing during Scarlet; the whole song is played by the rest of the band while Bono talks. This is the first full tour concert opened by an old song (i.e. not from the latest album or unreleased) since 10 January 1990, or if dress rehearsals are counted, 7 August 1992.

Drakensberg.
Afgelopen weekend ( 18-20 feb) gingen Simon en Rick naar Zambia op bezoek bij vrienden. Felice en Wendy hadden een meidenweekend, dus ging ik met andere huisgenoten opstap. We gingen naar een gebied ongeveer 500 km van Pretoria. Drakensberg is een natuurgebied waar veel toeristen op af komen om te hiken. Dat was dan ook ons plan....

Halverwege de heenweg begon de auto ineens vreemd te doen. We hoorden af en toe een tokkend geluid bij het linkervoorwiel. Op dat moment konden we echter gewoon doorrijden en kwamen we rond 11 uur aan in de Inkosana Lodge. Dit tokkend geluid zou op het einde van de trip nog gevolgen hebben, maar daar later meer over…

Apies kijken , links rijden, Soccer City Stadium , weekendje Country Side EN braaien!

Ten eerste ontzettend tof om alle reacties te lezen op mijn blog, bedankt daarvoor en blijf vooral reageren:-). !!!

We zijn maandag naar de dierentuin in pretoria gegaan. Nu ik erover nadenk is het wel vreemd om naar een dierentuin te gaan in een land waar alle dieren los om je heen lopen, maar het is makkelijk en een goede daginvulling;)…
Het was meer de wandeltocht er naar toe die “interessant” was. We moesten door het centrum en directe omgeving van pretoria lopen om naar de zoo te gaan. Deze ligt naast een wijk die vrij arm en overwegend zwart is. Op het moment dat je als blanke door zo’n wijk loopt val je op, dit betekent: Horloges afdoen, camera+ portemonnee verbergen en doen alsof je zelfverzekerd bent en je niks anders gewend bent. Dankzij onze Personal Navigator Wendy kwamen we gewoon daar aan. foto's dierentuin pretoria.

Dinsdag zijn we gaan lunchen met Tertius, Lira (en leoneee ofzo). We kregen voor het eerst ECHTE Zuid Afrikaanse bobotie voorgeschoteld. Deze was echt herrlich!. Daarma zijn we auto’s gaan huren. Onze nieuwe aanwinsten zijn 2 volkswagen golf chico’s. En rijden in Zuid Afrika is wat anders dan in de uitgestorven straten van Posterholt. Er zit geen stuurbekrachtiging in deze autotjes dus je trekt je stuur onnozel om een bocht te maken. Daarnaast betrap ik me er vaker op dat ik steeds met mijn rechterhand wil schakelen terwijl de pook links zit. Gelukkig heb ik een goede reisverzekering afgesloten in Nederland….

Verder hadden we die avond nog een presentatie om iedereen voor te stellen.

Woensdag gingen we met Maryna naar het apartheidsmuseum. Dit is een museum over de strijd van de ANC om de apartheid af te schaffen.Daarna gingen we naar het Soccer City Stadium in Johannesburg (voor de ontwetenden: het stadion waar Arjan Robben ons net niet naar de beker leidde. En je word er keihard mee geconfronteerd hier). We mochten eigenlijk niet naar binnen, maar omdat we voor een “studie voor de university of Pretoria” foto’s moesten maken hebben het hele stadion gezien van de businessclass tot de dugout. Soccer City Stadium foto's.

Donderdag zijn we naar onze stage adressen gegaan. Daarnaast heeft Maryna Afrikaans gekookt voor ons. de kaapse wijn blijft goed smaken.

Vrijdag/ Zaterdag/ Zondag.

Dit weekend gingen we in onze nieuwe reisvriend landinwaarts richting Ottosdal en Boschpoort. Daar werd een marathon gehouden, en omdat we fysio’s zijn mochten we daar helpen. Deze dorpjes liggen 350km te westen van Pretoria. Natuurlijk reden we verkeerd, waardoor een 4 uur trip eindigde in een 6 uur trip. Maar dit maakte voor mij niet veel uit want het was relaxt om door deze regio te rijden. Als je een half uur buiten de stad bent , rijd je in een gebied waar een paar dorpjes liggen en voor de rest helemaal NIKS, behalve hier en daar wat putholes in de wegen die je beter kunt ontwijken.

Voordat we in Ottosdal waren zijn we eerst bij een lion farm langs gegaan. Daar hadden we een Safari. De safari was ok, maar het avontuurlijke begon pas toen de motor van de jeep afsloeg en we deze een berg af moesten duwen om vervolgens weer snel erop te springen. Gelukkig zaten alle aanwezige leeuwen achter een hekje. foto's trip en Safari.

In het dorpje Ottosdal was het evenement en in Boschpoort bleven we slapen bij een of andere rijke stierenfokker. Het was een super groot huis incl jaccuzi en hobbit-deur, waar ongeveer 15 mensen bleven slapen. Ottosdal foto's
We hebben daar nieuwe mensen ontmoet die ook fysiotherapie doen in Pretoria. Hiermee hebben we afgesproken dat we in Pretoria stadion rugby gaan kijken. Rugby is trouwens de grootste sport hier onder de Afrikaners. Springboks is het nationaal team waarvan je alles kunt kopen hier.

Het dorpje Ottosdal en zijn bevolking is echt Mofert in het kwadraat. De mensen waren heel aardig maar ontzettend conservatief en religieus. We kregen zelfs allemaal een houten kruis mee, (die nu in de achterbak ligt van onze Golf). Het deed me eerder aan een texaans dorpje denken dan aan Zuid Afrika.
Op zondag zijn we teruggereden en hebben we het verder rustig aan gedaan.

Maandag avond hadden we een traditionele braai met 30 man. Om 7 uur zou t beginnen, om 10 uur aten we pas. Het was echt een multiculti avond. Nederlands, GERMAN, fransen, mother russia, Zuid Afrikanen, Saudi Arabië, Mozambique, Denemarken. Wat op het programma stond was: maeliepap (maispap) braai broodjkie ( bbq broodje) boerewors en skaapvlees. Was prima! Goede avond gehad!!.braaaaaaai.

In mijn volgende blog licht ik mijn Stage toe. Oh en dan nog wat, ik ga heeeel misschien naar U2 in soccer city stadium volgende week. OHYEAH! maar het kan goed zijn dat ik geen kaartje krijg. Keep u updated…..

CTRL+KLIK!

Suid Afrika Mayebuye!

Suid Afrika Mayebuye!

Pretoria, 22-01-2011. Temp: 30 graden. Weer: half bewolkt met af en toe tropische regenbuien.

Vanaf het moment dat ik terugkwam van wintersport tot aan het vliegveld heb ik in een soort van roes geleefd, elke dag was ik er mee bezig. Nu ik hier zit heb ik nog steeds niet erg het idee dat ik ergens anders ben.

We zitten in een appartementen complex dat het tegenovergestelde is van wat veel mensen in Nederland hadden verwacht: NEE we zitten niet in een township ergens in een hutje zonder water/internet en een golfplaten dak boven ons hoofd. We zitten in een appartementencomplex incl. zwembad waar veel buitenlandse (backpackers) langs komen voor een paar dagen of paar maanden. Er zijn dus altijd mensen aanwezig van verschillende landen.
Daarnaast hoeven we niet af te wassen of voor het ontbijt te zorgen want dat wordt ook hier geregeld door de dienstmeisjes. Zie foto’s voor een indruk..

Toen we zaterdag aankwamen in Jo-burg werden we opgepikt door Agnes Huiskant, onze contactpersoon in Zuid afrika. We reden over een 5baans snelweg naar Pretoria en wat het eerst opvalt is dat je links moet rijden, en dat auto’s rechts EN links mogen inhalen. Handig!. Indien je word aangehouden door de politie wegens te hoge snelheid , geef je je rijbewijs + 100 rand(10 euro) en je boete is kwijtgescholden. Ook wel the bribe police genoemd. Ook handig!. Daarnaast steken er op de snelweg weleens mensen over, dat blijkt hier normaal te zijn.

Verder hebben we die vrijdag nog een deel van de stad verkent, en hebben we nieuwe telefoonnummers gekregen. Mijn nummer wat ik gebruik in Zuid Afrika is het volgende: 0719714027.

Pretoria 23-01-2011
Gisteren morgen moesten we om 6 uur opstaan omdat we naar de boere markt gingen. Dit is een markt waar ze echt alles verkopen en die vooral bestemd is voor de afrikaners. Dit zijn de blanke mensen die Afrikaans spreken. Dit is een soort van mix tussen Nederlands/Engels/Frans en Duits. Op deze markt kon je naast kruiden etc. ook puppies kopen.

Wat mij opvalt aan de bevolking hier, is dat ze heel erg open zijn naar andere mensen toe. Ze beginnen gewoon gesprekken met mensen die ze totaal niet kennen, waarmee ze vervolgens minimaal een kwartier kunnen praten. Mensen zijn hier heel relaxt en hebben alle tijd.

’s Middags zijn we door meerdere delen van de stad gereden.Eerst zijn we naar het union building geweest , waar je een super mooi uitzicht hebt op de stad. Daarnaast reden er toeterende auto’s rond van het ANC (African National Congress, de partij van Nelson Mandela).

Zo zijn we ook in de arme (vooral zwarte) gedeeltes van de stad gereden. Als je hier rijdt moet je altijd zorgen dat je je deuren hebt afgesloten, en je ramen een klein beetje open. Als je de ramen dicht laat kunnen ze sneller een ruit inslaan.
Deze wijken leven echt. Mensen verkopen hun spullen op straat, of zitten op hun verranda’s . Overal ligt rotzooi en op sommige plekken wordt er Afrikaanse muziek gedraaid.

Nadat we gegeten hadden bij een soort van natuurpark: blue crane, gingen we ’s avonds stappen met wat mensen in Hatfield. Het was een soort van lounge bar waar blanke en gekleurde mensen samenkomen om te relaxen. Ik heb op die avond 200 rand uitgegeven (20 euro). Daarvan zijn we gaan uiteten en hebben we gedronken. Goedkoop dus!.

Als je je auto wil parkeren , staan er mensen te wachten met een stok +plastic zak die je naar een parkeerplaats willen begeleiden. Het is de bedoeling dat je ze achteraf 2 rand (20 cent) geeft, “omdat ze zo goed op je auto letten”. Felice en Wendy wonen 2 huizen verder op , en omdat het 2 uur ’s nachts lopen we altijd even mee. Opeens zegt Wendy: “er zit een man achter die muur daar!”. Dus wij lopen verder, blijkt het een bewaker te zijn van onze straat, die daar de hele nacht zit. Kunnen wij tenminste rustig slapen.

foto's uploaden gaat op dit moment nog niet echt goed door de slechte internet verbinding. Hopelijk kan ik deze volgende week ergens erop gooien.

Tijd om te vertrekken!